Na regen komt zonneschijn. Na een (vakantie)week waar amper sprake was van zomerweer begint het eindelijk wat op te klaren. Weervoorspellingen beloven een verbetering en een terugkeer naar de zomer. We wachten nog even af; zien is geloven.
In ieder geval klaarde het gisterenavond voldoende op om weer eens voor een zonsondergang op pad te gaan. De keuze viel uiteindelijk op de Noordbout als lokatie, met uitzicht op de Zeelandbrug.
In eerste instantie had ik de Zuidbout in mijn hoofd. Bij die strekdam is ook een strandje aanwezig. Maar er waren twee redenen om toch terug te rijden naar de Noordbout. Een; toeristen met honden op het strandje en twee; hoogwater waardoor de basaltblokken onder water stonden. Hierdoor ontbrak een interessante voorgrond en vanaf deze lokatie is de Zeelandbrug te ver weg om herkenbaar in de compositie te krijgen. Hierdoor bleef uiteindelijk alleen de watervlakte van de Oosterschelde als onderwerp over.
Bij de Noordbout strekdam was het lekker rustig en hier lukt het wel om de Zeelandbrug mee te nemen in de compositie. Op de strekdam zelf groeit gras wat wild heen en weer bewoog door de wind. Ik wil dat vastleggen. Door te kiezen voor een lange sluitertijd vervaagt het bewegende gras. Dit geeft daardoor een mooie weergave van de door de wind veroorzaakte dynamiek.
Sinds kort pak ik af en toe ook de camera met de telelens om de ondergaande zon dichterbij te halen. De staande foto die ik hier mee gemaakt hebt vind ik zelf een fraaie vanwege de fraaie wolkenlucht.
Wat ook mooi uitpakte is de witte streep van de stukslaande golven in voorgrond van enkele groothoek foto’s. Een effect wat ik in de nabewerking in Adobe Lightroom nog wat versterkt heb.
TIP: Klik op een afbeelding voor een grotere weergave van de foto.
